Söz

İnsan konuşur,

Dalgalanır âlemler.

Ey söz!

Ne mübarek şeysin.

Geçmişi, günü, yarını taşır

İnsanda biçim kazanır

Âlemleri yuva kılar

Bereket toprağı olan, âdemde filizlenirsin.

Seninle anlam kazanırken

Kurulur yeni dünyalar

Taşıdıkların ile yükselinen yarınlar,

Miras olduğunda

İçinde doğulan tarihsin.

Seninle dile gelirken

Acılar, mutluluklar, cümle kâinat

Varlığa aynasın.

Sen ne mübarek şeysin.

İnsan konuşur,

Söz yere düşmeden

Biçimlenir âlemler.

Konuştukça!

Biçimsiz iken biçim bulan,

Anlam kazanan dünyalar

Belirsizliği, belirgin kılan bakışlar.

Sen kudret taşırken

Göklerden yerlere üflenirken

Gerçekleşirken, insan olmaktasın.

Yürümek için tutunulan

Allah’tan uzanan

Kelam ağacının dallarısın.

Cehenneme odun kılan

Cennete tutunduran.

Zamansızlığa kapı aralarken

İnsana üflenen ruhsun.

Korunası sırça sarayda

En dikkat edilmesi gerekensin.

Bülent Halil İbrahim GENÇ

Bir yorum ekleyin

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir