Yıkılma!

Dün kızdın ya

Kalbim kırıldı değil,

Buz kesti

Canımdan bir parça koptu.

Ne eski sen

Ne de eski ben kaldı.

Ötelere attıkça seni

Sırtımı dönüp gidesim geldi.

Dün silindi

Yarın yoktu

Şimdi ise hüsran

Sabra mahkûm,

İnsan olmanın gerçeğine

Acziyete,

Ayna tutmakta.

**

Yıkıldım ya!

Yüklendiğim miras

İman ile tutunduğum Allah

Yanlış yaptığımın aynası oldu.

Acıları yaşarken

Kaygı ve umut arası

Yaşayan, yürüyen

Gelgitler içinde var olan

İnsanı hatırlatır oldu.

Şimdi ve burada olunsa da süreksiz

Durmayan zamana ayna tuttu.

Emir, aldanma küçük dalgalara

Bitimsiz deryanın, kıyılarında değil

Kendisini yaşa.

Bir yorum ekleyin

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir